Jeta është një rrugëtim i gjatë por pse brengosem??? Diçka që është e shkruar do të ndodhh pse më bezdiss çfarë do ndodh nesër? Pse ndjej diçka dhe nuk e di çfarë është...mund të jetë mall!!..por për kë? Ka kaq shum persona që desha por nuk i kam,pse më dhembb edhe një humbje më shumë kur kam mësuar se jeta ec nga fitimet dhe më pas nga humbjet. Nuk e kuptoj çfarë është duke ndodhur me jetën time kështu,është sikur një hymner e thellë që kërkon rrugëdalje por zgjidhja mungon!!

Mam ditët thjesht po ecin por jeta nuk po merr kuptimin,rrugët nuk po e gjejn fundin,diçka brenda meje ka vdekur dhe nuk mund ta gjej një dritë shprese.
Qenka rrënuar një ndjenjë që dot nuk po e rimëkëmb,paska heshtur një lumturi e plot brenda meje dhe buzqeshja ime është vetëm mbulimi i atyre dhimbjeve që unë ndjej...
Mam e ndjej të nevojshme të kem pran,e ndjej të nevojshme të gjej veten time afër teje,e ndjej të nevojshme të dëgjoj melodin e zërit tënd,e ndjej të nevojshme një diçka që s'do ta kem kurrë.
Dhe ajo diçka je ti,personi më unik që ka mundur të krijoj zoti,ajo dashuria prej nëneje,ajo butësia e prekjeve tua,ledhatimet,këshillat çdo gjë që të përket tyy është unike,unike që nuk ekziston më.

Një grumbull ëndrrash që po thyhen,një grumbull dëshirash që po treten,një mori fjalësh që po heshtin,një botë që po vdes ,një dashuri që s'do të ekzistojë kurrë.

Kështu vallë është e ndërtuar jeta apo kështu e kuptoj unë?

Në një jetë si kjo që po jetoj a mund të ekzistojë "Lumturia"? 

Në këta sy të mi a mund të ekzistoj shkëlqimi i buzqeshjes ?

Mund të rrjedhin lotë gëzimi apo gjithmon do mbetet trishtiimi? 

Kush e përfaqëson veten time Dhimbja apo Shkatrrimi?

Dhe çfarë rëndësie ka është e njëjtja gjë ndjehem e shkaterruar brenda dhimbjeve!!!

Jeta do të mbarojë një ditë por jo me buzqeshje..!!!!!

Jeta të zëvendëson dikë që do me dikë që s'do ta duash kurr...të bën ta humbasësh dikë të rëndësishëm dhe të fitosh dikë që nuk ka asnjë vlerë mbi jetën tënde.
Jeta ka rrugë të ndryshme por të gjitha rrugët kan një të përbashkët..."Dhimbjen",është e pamundur të jesh e lumtur pa vuajtur,është e pamundur të buzqeshësh pa qarë,të flasësh pa heshtur.
Në çdo rrugë ne na mbulon trishtimi,është diçka e bukur të kesh dikë që të bën të lumtur por ai person do të bëj ta njohesh dhimbjen më të madhe në jetën tënde.
Mos harro çdo gjë do kthehet,nese sot ke qarë nesër do buzqeshësh ty të mjafton të durosh,durimi dhe forca është gjëja më e fortë që një person mund të posedoj, keto s'mund ti rrëzoj askush.
Durimi për një jetë të lumtur,dhe forca për të pritur.

Vitet po ecin dhe ti po mbetesh e njejt...ndrysho!!
Koha po kalon njerzit po qeshin dhe diikush vërtet po ndjehet i lumtur...përtej kufirit të lumturis.
Në fakt jam shum e lumtur për të në të vërtet jam edhe e mahnitur se si e bën,ndërsa për vetën time ndjej keqardhje apo turp? 
Në të vërtetë ndjej turp që ende i thërras dhimbjes ende vuaj për diçka që s'ka kuptim,humba gjithë jetën pas një asgjëje pas një trëndafili pa petale vrapoja pas gjembave vrasëse që më shponin e më dhuronin dhimbje të madhe por ndonjëherë dhimbja dukej aq e ëmbel saqë mbyllja sytë e ndjeja në thellësi.
Por ishte vonë kur kuptova që ato gjemba në të vërtetë po më dërgonin drejt vdekjes kishin gjithë atë bukurinë mashtruese që të mahnitin që ngadal po më merrte me vete dhe po më fuste thellë në parfumin e saj...por kush posedonte gjithë atë trëndafil të bukur???Sigurisht aii....
Dikush që kishte çdo gjë mashtruese të fshehur pas fytyrës së tij të bukur pas paraqitjes engjëllore që të dërgonte në një qiell imagjinar pastaj të rrëzonte për tu përballur me realitetin më të keq të mundshëm.
Ndërsa ti rri vetëm strukesh dhe qan po përse fundi botës akoma nuk ka ardhur ndërsa ti ke gjitha mundësitë për të qenë e lumtur prandaj NDRYSHO DHE QESH GJITHMON.

Jeta më dhuroii suprizë kiki emoticon më fali dikë dhe diçka,dikë special dhe diçka të mrekullueshme..atë dhe dashurinë.
Dikë që më bën të ndjehem në një mënyrë që unë kurrë se kisha parë veten të tillë,nganjëherë dukem si e çmendur por nuk ka dashuri pa çmenduri.
Ndjehem si të jem dikush tjetër,është e çuditshme për ta imagjinuar por ja që unë e bëj,ndonjëherë harroj çfarë doja të bëja që ndalem para pasqyrës humbas duke buzqeshur më duket sikur e kam pranë,sikur më shtrëngon me atë përqafimin e tij të ëmbël.
Nuk e kuptoj se si,në fakt nuk ka rëndësi e dua me shpirt dhe kjo është e rëndësishme,e dua dikë aq të mrekullueshem,dikë unik një diamant që ka një vlerë të madhe që un pata fatin ta kem brenda zemrës sime.
Zot është pak të them"Faleminderit" që më dhurove një person si ai në momentin që mendoja se të tillë nuk ekzistonin në kët botë por përsëri faleminderit që ruajte një dhurat kaq speciale për mua,më dhe më shumë se që kam shpresuar,të kërkova një copëz të vogël lumturi ndërsa ti më dhe gjithë lumturin e botës me të.
Diçka që kisha harruar se çfarë është ta ndjesh,diçka që ai e bën të ketë vlerë para syve të mi ajo quhet dashuri....ajo dashuria e madhe që ndjej për të dhe do ta ndjej deri në frymën time të fundit.

Në jetë të presin rrugë të gjata dhe në të shumtën e momenteve janë të paqarta.
Do të kërkosh diçka të cilën s'mund ta kesh kurrë,do të kërkosh të shkoshh diku ku të pret dikushh por s'do jetë askush.
Do të pres një vendd plot vetmi,do të duash një prehër ku mund ta vësh kokën dhe të hapesh për dhimbjen që ndjen por para teje do jetë një vend i boshatisur por pa askënd pranë.
Jeta do të rrëmbej buzqeshje që do doje të mos mbaronin kurrë por është e pamundur sepse pas çdo buzqeshje ekziston një lot,ekziston një copëz dhimbje që nuk fiket kurrë,është diçka që s'mund ta harroj s'mund ta shkul nga shpirti im.
Një mungesë,një mall fjalët tua kërkuese "ku je,ku mund të gjej,pse më le?",që s'do marrin kurrë një përgjigje por do të vrasin sa herë ti e kujton dhe kët gjë e bën gjithmon.
Do të mungoj një përkëdhelje nga duart e pazëvendësueshme,do të mungoj një përqafim ndryshe,s'do ta kesh kurrë kjo gjë ty të është mohuar.
Jetën e jetove duke ecur e vetme,duke mësuar pas gjërave që ishin larg teje,jetove si fëmijë duke vështruar tek të tjerët se si është të kesh dashurinë e nënës,buzqeshje sepse ishte diçka e bukur por qaje që ti s'mund ta ndjesh kurrë.
Kjo është diçka që do të mungoj thellë në shpirt do të dhemb por ti do luftosh ta fshehësh siq bëre gjithmonë,dhe ti moj vetja ime do ta kesh të mohuar të kesh buzqeshje të dyfishtt sepse ajo buzqeshja jote do jetë deri në fund të jetës tënde e përqafuar me dhimbjen që ti ke brenda teje.

Jeta është e çuditshme me kthesa të ndryshme të besosh dhe të lëndohesh të tilla gjërash i takojnë vetëm të ashtuquajturës JETË.
Momente të paharruara nga një person i veçant,buzqeshje dhe fjalë të thëna me ëmbëlsi,të ecësh në një rrugë të mbushur plot njerëz me dikë që do duke ecur dor për dore dhe të mos justifikosh asnjë çast të largohesh por të jesh afër tij po të mundesh në çdo sekond dhe të mos ndahesh kurr.
Sepse një ndarje nuk është thjesht një e kaluar,një ndarje pas le dhimbje të mëdha,lot që nuk reshten aspak...
Është kaq bukur ta kesh dikë pas vetes që të shikosh thellë në sytë e tij ta shohësh me aq admirim buzqeshjen më të bukur që ka ndonjë njeri në kët univers,është kaq e mrekullueshme ta ndjesh lëkurën e tij afër tëndes dhe akoma më e mrekullueshme ta dëgjosh teksa të thot fjalët më të bukura që ke mundur të dëgjosh ndonjëherë se si me kaq ëmbëlsi të thotë të dua dhe ta thotë duke ndjerë edhe brenda zemrës së tij.
Se si në çdo çast kërkon një arsye madje edhe më të voglën që ta dëgjoj zërin apo të shoh kjo është dashuria më e bukur që ekziston të kesh dikë që të do dhe e do.
Por një gjë një dashuri e tillë për mua është vetëm një ëndërr që ngadalë po bëhet realitet.

Lufto e kurr mos u dorëzo...ishin fjalet e mia te shpeshta që i thoja vetës,ishin përshpëritjet që i bëja zemrës sime,ishin tingujt që përsëritja mendjës.Mund të jesh e lumtur mjafton të kesh vetëbesim dhe forcë,askush në jetë s'mund të bëj të duash apo të urresh jetën kur ti e bën vetë.Askush nuk është aq i rëndësishëm sa që mund të jesh ti për veten tënde,askush smund të dhuroj buzqeshje kur ti nuk i dhuron vetvetës.Edhe un përshpëritja me plot dhimbje fjalët "S'mundem më"!!!
Isha edhe un ajo që jetoja në fund,e ndjeja se po fundosem në fakt u fundosa por isha unë ajo që rilinda përsëri,isha ajo që solli në jetë një person tjetër.Mund ta them me plotbesim se e pelqeja këtë vajzën e re,rilindi me plot forcë,me plot besim dhe me nje buzqeshje që askush më nuk po mund ta shuante dhe ishte ajo që luftonte që me çdo kusht që kjo buzqeshje të jetonte.Thuaj edhe ti vetes tënde se mundesh"LUFTO DHE KURRË MOS U DORËZO"!

Në dreqq...përse pikërisht unë??Pse gjithmon mua?
Pse duhet ta lija të ikte,ishte mundësia e fundit ta ndalja dhe nuk bëra gjë vetëm rrija e vështroja,kisha vënë duart në nofulla,kisha vënë bërrylat në gjunjët e mia dhe vetëm rrotulloja sytë sa andej sa këtej,por nuk bëja gjë thjesht rrija e shikoja.
Pse e lash të më ikte nga dora,pse e lash të ikte mundësin më të mirë të jetës,pse dot nuk po hidhja as një hap drejt kësaj mundësie,pse dot nuk u zgjova dhe të vrapoj por qëndroja e ulur e heshtja.Ahh ishe e vetmja gjë që do më shpëtonte nga errësira e vetmisë time,ishte e vetmja udhë për të cilën do gjeja lumturin time do gjeja vetën time që nuk e njoh.
Në dreq pse gjithmonë këto gjëra më ndodhin mua,pse më ikin gjërat nga duart,dhe unë nuk bëj as përpjekjen më të vogël që ta ndal ikjen e tyre...por gjëja për të cilën jam penduar që e lash të ikte ishte ai Treni që do më qonte në udhëtimet e botës ku do realizoja ëndrrat e mia që tani po treten.

Gjithmon kërkojm diçka që në jetë s'mund ta arrijm kurrë.
Gjithmon duam diçka që për ne është e mbaruar.
Gjithmon shpresojm mbi gjërat e pamundura.
Gjithmon ëndërrojm diçka që realiteti e urren.
Do të ekzistoj një "Gjithmonë"përgjithmonë.
Para vetës kemi diçka që nuk e vlerësojmë.
Një kujtim,një fjal,një buzqeshje,një"Gjithmonë bashk"
Ndonjëher para nesh kemi çaste që mund ti kapim por ne i lejojm të ikin.
Ndonjëher duket sikur gënjejm kur themi se jemi të lumtur,
Natyrisht edhe kur mendojm se jemi të mërzitur ne jemi duke gënjyer.
Jeta është në çdo hap një gënjeshter.

O zott kam kaq kohë që nuk të kisha pyetur...
Pse jeta është kaq e hidhur kaq e padrejt me ne? 
Pse duhet të duam dhe të lëndohemi? 
Pse arsyet e jetës po ikin?
Pse shpresat po shemben?
E di se është gjëja më e bukur që ka mundur të has në jeten time,
E di se është personi më i rëndësishëm ,
E di se e dua me shpirt dhe për këtë gjë s'do pendohem kurrë.
Po përse duhet ta bëj veten të përpiqet ta harroj kur zemra e kishte ngulitur fort pas vetes,kur shpirti nuk do ta lëshoj sepse ai atë e mban të gjallë....
A do jetë kështu deri në fund të jetës time,a do ta dua deri n'frymëmarrjen time t'fundit,a do të qaj deri kur t'më mbyllen sytë përgjithmon apo ndoshta do të vdes duke munduar ta ndal dhimbjen?
Një gjë mund të jetë që do më shoqëroj në çdo stinë të jetës "Endrra sikur do jemi bashk për tërë jetën"

Jeta mbi të gjitha i përket fjalës shoqëri...
Eshtë e lidhur në çdo detaj të jetës me të,në çdo fshehtësi,në sekrete të mëdha dhe ndonjëherë kaq misterioze por ekziston mundësia ti besosh dikujt më shumë se vetës tënde ..
Një tjetër aspektt të shohësh vetën tënde në mënyrën se si e shfaq tek dikush tjetër,se si dikush të bën të adhurosh miqësin dhe ta quash gjëjën më të bukur që ka krijuar universi.
Në të vërtetë janë shumë të rrallë ata që ecin bashk me ty në vështirësit e jetës dhe qëndron tek ato të bukurat por në të vërtetë ekzistojnë të tillë miq,nëse dikush sot të kishte zhgënjyer mos e shuaj besimin tek të tjerët që kanë bërë çdo gjë të mundur ta fitoj besimin tënd dhe e ruan atë si gjënë më të shejt të jetës së tyre.
Unë të tillë mike kam dhe është gjëja më e bukur të cilën kam mundur ta njoh,është dikush unik dhe personi me shpirt mirë që më bëri edhe mua të tillë,është dikush pa të cilën një ditë e kaluar pa të është sikur jeta mori vite prej meje,është dikush që më bën kaq të lumtur në çastet më të mërzitura të mia dhe habitem se si e bën.
Këtë gjë e di vetëm ajo se si vepron se nga e gjen atë shakan e saj apo ato veprimet e saja që vërtet më bën të ndjehem personi më me fat në gjithë botën.
Nuk e ndjej mungesën e një motre që nuk ma dhuroi jeta në fakt jeta më dha diçka akoma më të bukur që se është "motra" është diçka e veqant diçka e mrekullueshme,diçka speciale prania e saj në jetën time.
Dua që çdo hap të jetës ta bëj bashk me të,dua që çdo sukses apo buzqeshje timen ta ndaj me të dhe po te ishte e mundur edhe ajo të ketë akoma më sukses dhe të jetë akoma më e lumtur se unë kjo do ishte gjëja që do të më bëj të lumtur pa mas.
E dua në ditët më të bukura të jetës sime dhe të jem pjesë e momenteve të saj më të lumtura ...

Një tingull...një refren apo një këngë e tërë është diçka që më bën të futem në kujtime...një tingull që përshkruan melodin e lotëve që u derdhën,një refren duke thën dhimbjet brenda shpirtit,dhe një këng të më tregoj se çdo gjë kishte mbaruar një kohë.
Një varg ëndrrash të parealizuara që u treten në erresirën e kësaj zemre të vrarë,copëza të imëta të thyera përjetesisht në shpirt.
Rrugë të gjata,vende të pavizituara,fjalë të lëna bosh,dhe në fund një zemër të shkelur fortë.
Pamundësia e të qenit e lumtur,pamundësia e të dashuruarit përsëri,mundësia e pambaruar e vuajtjeve...përse vallë kështu?
E meritova apo është çdo gjë e padrejtë? 
Se si ta kuptoj nuk e di,se si të flas nuk gjej mënyrë,të shprehem,të zbrazem,të bërtas,të qaj pa limit dhe përsëri do jetë e thyer brendësia ime.
Lutjet para se të flej,rrobat e lagura nga lotët sikur të ishin shi,e dehur në një dashuri që s'do më vij kurr...Po shpresa ime ?? 
Kishte vdekur apo më mbyti mua? 
Këtë gjë s'mund ta di kurrë askushh!!